Δεκέμβρης του 2004.
Όλοι, λίγο πολύ, ετοιμάζονται για τα γιορτινά ψώνια τους και αποφασίζουν για το ρεβεγιόν.
Περπατώντας μόνη και παράταιρη στους φωτισμένους δρόμους σκέφτηκα πως δεν γινότανε, θα έκανα και \'γώ ένα δώρο, όχι στον εαυτό μου, αλλά στην αδελφή μου.
"Μα η Κωστούλα δεν είναι πια μαζί μας", μου είπε μια εσωτερική φωνή. Πείσμωσα. Σκέφτηκα πως της το είχα υποσχεθεί το πρωί, φεύγοντας από το σπίτι. Μόνο που το δώρο αυτό, το τόσο διαφορετικό, δεν θα ήτανε αποκλειστικά από μένα, αλλά συλλογικό.
Έκανα το πρώτο τηλεφώνημα: "Θα \'θελες να γράψεις λίγα λόγια για την Κωστούλα όπως την έζησες σαν συνάδελφος; Σκέφτομαι να γίνει ένα αφιέρωμα με κείμενα, όσων θελήσουν, ανθρώπων που τη ζήσανε, τη γνωρίσανε και συνεργάστηκαν μαζί της". Η απάντηση ήταν θετική.
Έτσι, με τα κείμενα όσων ανταποκρίθηκαν, έγινε αυτό το αφιέρωμα για την Κωστούλα. Πιστεύω ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα πολύτιμο δώρο και τους ευχαριστώ από την καρδιά μου.
(Κάτια Μητροπούλου)